Колкав сака нека е патот, јас мора да сум наспан за да возам, најчесто тргам 8,9 па и 10 сабајле ако е поблизу, станувам кафе, доручек, децата да растегнат нозе, и тргам.
Кога сум наспан сум многу поконцентриран, не сум воопшто нервозен и многу сум отпорен на кенкање во кола, децата исто, наспани и најадени си муабетат, разгледуваат, и си кажуваат кога сакаат пауза дека се укочени.
Имам едно правило, може да тргнам сабајле и во 6-7 ама да возам додека да се стемни, чим падне прв мрак веќе несакам да возам, ми сметаат многу светлата отспротива и ме заслепуваат.
Лани спиев два саати и во 4 сабајлето тргнав за Букурешт, после Ниш застанав и дадов другар да вози, јас као да одморам, демек одморив па пак провозев пола саат во Романија и баталив, неможев, затоа на пат само наспан, гајле ми е дали е топло ладно врне или вее.