Стекнав нова чудна возачка навика во изминатиов период.
На татко ми му падна железната врата од гаража точно кога ја пикна колата внатре, и среќа у несреќа е што се скрши прскалката на задното ветробранско стакло а и пластиката што ја покрива. И сега не прска на стаклото него позади ко пиштолче за вода.
Сеа ако некој ми се лепи за браник, а доста често среќавам такви, прво пробувам да им укажам да држат прописно растојание со тоа што ги вклучувам сите четири трепкачи, али ако нема никаква реакција, работи прскалката и во краен случај ги користам задните магленки кои очи вадат, и мора да кочи будалава зад мене.
А оваа навика ја имам испуштено да ја пишам: дека е караванка и има завеса позади во багажниот простор, шубе ми е да возам ако не е повлечена над багажот, т.е „искористена“ за намената.
