1. Се враќам од кафана, 4 ракии и пиво и кај Ми-Да на Илинденска ме запира џандар. Си викам тоа е и почнав да одбројувам уште колку имам од затвор да излезам. Спремам документи. Доаѓа џандарот, помлад беше, оклештен од осмица до осмица, ми вика дај лична карта. Велам, а дозвола сообраќајна, возачка, он абе уживај само лична се праам дека работам. Ја викам или е скриена камера или мене роденден ми е а незнам. Отиде, заведе, чекав едно 5 минути, се враќа ми дава личната и ми вика ете гледаш, не било страшно, добра ноќ господине. Ги избркав прашалниците околу глава и си продолжив накај дома
2. Тетово-Скопје, се враќаме од Охрид, се опуштив 160 на 100 дозволено, видов дека ме улови џандарот ама не ме застана. Викам на влез на Скопје ако се гарант ме застануваат. На влез на Скопје колона, еден позади друг, и оп џандари кај мостот кај Сарај, ме издвојуваат само мене. Тоа е викам, Хашки трибунал. Доаѓа џандарот бара документи, позади малиот гледа спие, другарката спие, гледа сообраќајната и вика треба утре да ја регистрираш колата. Знам велам, скратив одморот заради тоа. Се насмеа и вели, браво така треба, пријатен ден
3. Со другар, Голф 6, рутинска контрола, го застануваат другаров, застанува и се мести на страна. Како врти воланот се палат магленките. Доаѓа џандарот: ти мене ме заебаваш нешто, на што ти личам јас, што туку ми штракаш со магленките. Ееем, господине, се уклучуваат со вртење на воланот, помошно осветлување при вртење во кривина. А овој го гледа го гледа, ај пак вика и застанува пред кола. Доаѓа и вика: што све нема да измислат