Се враќам една вечер од хонорарна работа во авто команда. Проѓам под стоковна куќа, преку Гоце Делчев мостот и застанувам на семафорите за право најак партизанска. На пешачкото острово стои џандарски Голф. Излегува полека џандаров и чека да тргнам. Тргам јас на зелено и ме застанува.
Документи ова-она. Му давам и му викам зошто ме застана. Ми вика возиш со долги светла. Не бе му викам еве гледај, оп долги, оп средни. Ама ми вика не ти се штелувани. Кога така се погоди колата (Опелот од 67-ма на татко ми) регистрирана два дена претходно. И му викам еве види, завчера колава поминала технички преглед, регистрирана, ако не чинеле светлата ќе ме врателе. Него му викам, овде е малку надолнина, ти си застанал подолу и нормално ти светат светлата во очи.
И нормално ми вика ај да дуваш. Јас нервозен бев нешто и му викам, абе ај што ти е тебе нејќам да дувам. Зошто ми вика? Викам зошто сите со иста ампула ги дувате ќе се заразам. И ми вика, а кај работиш ти што си фраер и нејќеш да дуваш? Викам во Градска болница во управа (а нема везе, татко ми работеше тогаш таму).
Ме гледа се мисли што да прави (пошто ако нејќам да дувам ќе треба да ме носи во Градска болница да ми зимаат крв). И вика, добро се познава дека не си пиел, ама имаш моја препорака да си ги провериш пак светлата, за твоја безбедност да не те лупне некој фронтално.
Абе се погодува некогаш токмаци да се џандариве тотално...