Возам поручекта вград, и сонцето дирек вочи, полузамижан и пратам само контури.
Малку гужва, тргни застани, застанувам пред пешачки пред линија, чекам колата пред мене да го помине да не стојам на него,
се вртам десно, нема чоек да сака да помини, се вртам, лево, жива душа, тргнувам полека.....оп...... оп....оп подрипнува едно чоече, кочам.
Тој да ми влегол во слепиот агол од стубот дури се вртев, ко ми падна незгодно....