Искрено, ми се гади веќе од „протести“ и „контрапротести“, ми се гади од присилното замолчување, ми се гади од апатијата, од тоа што цела една држава едноставно се откажа од размислување, особено од размислување различно. Ми се гади од спин, ми се гади од мењање тема, ми се гади од името, ми се гади од насилството (сфатете го ова како сакате), ми се гади од наталитет, вештачки меѓуетнички тензии, од решавање непостоечки проблеми, ми се гади од нови таблички кои ги дизајнирала нечива секретарка. Ми се гади од едните, и од другите. Трети нема.
Ми се гади што 3 дена по иницијатива за толеранција и соживот (на кој што толеранцијата и соживотот ја покажавме со тоа што тепавме двајца луѓе) има контра-иницијатива за наталитет, дрн-дрн. Ми се гади што се проповеда наталитет кога реалноста е дека никој не сака да донесе на свет дете на кое нема да може да му обезбеди подобар живот од својот. Целта на секој родител треба на своето дете да му обезбеди подобар живот од својот.
Ми се гади од Слаткар, од Зоки-Фаци и од Латас. За останатите да не праиме муабет.
Ги решивме сите проблеми, па дојде моментот да решаваме геј бракови. Дојде моментот да тепаме архитекти во името на национализмот, да го гледам Скопје кое толку многу го сакам како секој ден се гуши во сопственото срање и како секој ден се повеќе и повеќе го губи својот лик. Дојде моментот кога ги тепаме послабите, ги игнорираме несреќните и кога секојдневно се цица ентузијазмот од народот. Дојде моментот да се направи улица на кеј и да немаме веќе плоштад. Дојде време кога сме или патриоти или предавници.
Е од тоа ми се гади.
