Животот е патека под небото,
каде чекорите шепотат приказни од минатото,
а секоја сврткa крие прашање:
дали сум патник или дестинација?
Мислите ми се таинствени патници,
тие доаѓаат и си одат како бранови на душата,
понекогаш ми носат топлина на зора,
понекогаш страв од ноќ кои не спие.
Во мојот ум цвета градина од сеќавања:
смеа, надеж, слики од лица што ги заборавив,
нивната сенка танцува на рабовите на вистината,
како сенка која никогаш нема да избледи.
Паметта мојот мост помеѓу тоа што бев и што ќе бидам,
таа чува тајни што никој друг не ги слушнал,
и во нејзините корени е погребан глас на детето
што некогаш се смееше без грижа и без страв.
Во тишината на ноќта, кога светот мирно дише,
мојот ум станува опсег на звуци и шепоти,
јас ги слушам гласовите на минатото како ехо,
и ги гледам сенките на иднината како невидливи патници.
Се прашувам: „Дали животот е сон или симфонија?“
Можеби сум диригент, можеби сум само слушател,
но знам дека секоја моја мисла е нота,
и секој здив дел од мелодијата на времето.
Паметта ми шепоти: „Ти си твоите избори, твоите падови, твоите лекции“,
и јас ја прегрнувам нејзината светлина и темнина,
знам дека без неа, мојата душа нема корени,
а без моите мисли, моето срце нема пулс.
Животот ми се открива како платно на бесконечност,
мислите ми се бои светли, мрачни, нежни, мачни,
а паметта е четка која со нежни движења создава
слика моја, единствена, вечно растечка.
И додека го живеам ова патување, чекорам со вера:
дека моите мисли ќе ја одведат душата некаде поубаво,
дека мојата памет ќе ми помогне да го разберам значењето,
а животот — со сите негови убавини и грешки — ќе биде мој пријател.
-Џемс
