Дами и господа форумџии...
Вечерва ми се исполна еден голем сон што го имам едно 15 години, а тоа е да имам една убавица од генерациската 67
Притоа не мислам на некоја MILF туку една убава приказна за некоја стара Буба која ќе ја најдам некаде во гаража, заборавена од сите, во одлична состојба.
Долго (ДОЛГО!) време барав такво чудо и денес на мојот именден ми се исполна таа желба.
Ова според мене, е врвот во автомобилизмот. Што и да ви падне на памет не ми е толку мило и убаво како ова нешто. Не го кажувам ова од занес, неколку пати до сега ова го имам напоменато и дел од вас што ме знаат од други форуми (кај што се потпишувам како Volkswagen) ја знаат мојата љубов за Бубата.
Приказнава е малку трагична, малку убава...полна емоции.
Бубата ја знаевме само неколку луѓе во Битола, за пошироко да не праиме муабет. Беше возена од баба Мара, вдовица, чијшто син Михајло прерано почина како младо дете и кое се грижеше за колата.
Од 1997 навака, Бубата ја имаше типичната релација (дома-гробишта) за на крај баба Мара да ја пензионира во гаражата заради нарушеното здравје (последна регистрација 2005).
Од тогаш Бубата немаше видено бел ден и палена е редовно во место од тогаш се до моментот кога ја најдов врската со комшиите на баба Мара за Бубата.
После долго натегање да ја видам! не да ја купам, бидејќи се граничеше со мит целата приказна за Бубата,...во понеделникот бев да ја видам. Добив два дена период да размисли баба Мара дали да ја продава со што откако ја кажав целата моја фамилијарна историја ...и дека сме педантна фамилија а и јас таков човек, добив зелено светло и со една (за мене скромна) сума ја имам таа чест да ја превземам колата.
Сликите што ќе ги видите се пред 1 саат. Колава не е ни перена, ни миена...ни замиена...каква што беше во гаража таква ви ја прикажувам. Првото полнење бензин...и пумпање гуми...
Доби и име, Михаела,...по стариот газда...по мене...и денот Архангел Михаил...
P.S Нубирата има таблици BT 322 CG...Оваа BT 322 CK
