После толку внимавање, после толку поминати километри, Дорчо во дворо најде да си ја скрши глата
Абе нелуѓе. Тоа комшиите нон стоп пред гаража ми паркираат, пред влез... Не знам колку пати им е речено дека не бива така да прат, ама то е. Со луѓе ќе се разбериш, со нелуѓе јок.
Ќе се моткав измеѓу колата паркирана и во еден момент во маневрирањето напред-назад ми лизна малку ногата од кумплугот (кумплунг, или како и да се вика, ако сака и Мирко нека се вика
) и имаше блиски средби со ѕидот од гаражата. Пред очи темница ми дојде, ми се чинеше дирек да одам кај комшијата и без збор да му стегнам две-три...
Излегвам и си глеам еден куп гребајнци и линии... Во тој момент дефинитивно немав никаква желба да сликам. Од ко ја позабришав, гребајнците изгледаа поблаго:
Се разочарав ептен. Се фрлив одма на санирање. Црната пластика ја истружав и ја исфарбав. Останаа гребајнците на плавиот дел...Под жмигавецот оштетувањето беше позаебано, длабоки гребајнци (жмигавецо се скрше).
Се обратив кај лимар. Неговите зборови беа:
- Ех, ништо страшно (и искрено не беше страшно), ќе ја средам лесно, има да свети...Би те коштало две иљади до две ипол иљади... (е то беше пострашно, вика лесно ќе ја средел, а цената... Искрено ми се виде висока).
Засукавме ракајте со татко ми и се фрливме на работа. Си купив боичка и ова е крајниот производ:
Бојата малку е со поинаква нијанса, ама од авион не се приметува многу
