Време сфрј, свадба на дедо ми. Пукал некој со тетеец. Доаѓа полиција, го земале и го млателе у станица цело сабајле.
Човекот од тогаш бегал од пиштоли.
Денеска не постојат луѓе.
Секој се прави храбар. Секој, секаде има врски. Секој, си допушта во животот како само он да е на оваа планета.
Се бореа за демократија. Се бореа за човекови права. Се бореа за пропаст.
Се створи поделба мегу народот. Полицијата се наполни со не квалификуван кадар, кој стана потсмев меѓу младите.
Се нема основна култура. Полицијата од 200х почна селективно да казнува во град Скопје.
Р'мбаш ко куче. Едни се утепаа од крадење. Се молиш да победат другите. Да воведат реформи, да подобрат живот.
Од две зла секогаш се одбира помалото. И што? Ништо. Доаѓаат други, продолжуваат со истата приказна како и претходните.
Ти уште р'мбаш. Ти скурчело се. Чаре? Да победат сега другите. Гласаш, доаѓаат и пак по старо. Ти сеуште р'мбаш.
Реформи? Мисловна именка.
Подобар живот? Мисловна именка.
Чаре? Бугарски пасош. Ќе р'мбаш по Германиите и Швајцариите. Ќе чистиш гомна, ќе работиш и ќе ќутиш. Ќе се фалиш како таму има живот, а се храниш мизерно и купуваш половна роба.(не дискриминирам за second hand облеката. и јас купувам)