Не.
Проблемот е што кај нас се уште образованието се гледа како мука низ која мора да се пројде, наместо како процес преку кој би требало да си обезбедиме подобра иднина, да се унапредиме интелектуално и социјално и да можеме долгорочно да придонесеме кон унапредување на општото добро. Не треба да има нити присилување, нити приморување за учење. Ако сакаш да учиш, учи, ако не сакаш, нема да завршиш факултет. А парите ќе ги дадеш.
Кај нас образованието се гледа како процес низ кој мора да се помине за да се добие диплома. Толку. Соодветно на тоа, кај студентите не постои интерес за учење, а кај професорите и асистентите преовладува „епа кој курац ондак, не се замарам“ ставот и односот.
Да бидеме реални, на глобално ниво најдобрите универзитети (еве, нека бидат најдобрите 10) се универзитети што се приватни [
извор], и што се плаќаат. Тоа што ние као држава, море као регион веруваме во „плати па клати“ филозофијата, тоа е друг муабет.
Ние се јачаме на „абе ти не си видел која мука е да се заврши факултет“ наместо да се жалиме. Студентите се виткаат пред арогантниот, препотентен и моронски однос на професорите и асистентите (секоја чест на исклучоците). Кај нас студент може да се не појави на предавања цела година, и на крај пак да оди да полага и да положи. Кај нас може студент што е на пост-дипломски да не се појави на предавања цела година, и пак да отиде, да полага и да биде магистер. Како? Кое знаење го има тој студент?
Јас за да магистрирам бев на факултет најмалку по 8 саата секој ден, плус секоја недела предавав по најмалку 2 практични проекти и по еден-два research paper-и (кои се подложни на 3rd party plagiarism audit), на крај полагав 10-тина испити, спремив и бранев магистерска. И после ќе ми дојде некој што бил на предавања вкупно 2 пати у година дена и ќе ми каже дека е „магистер“.
