онака наелектризиран одсабајлечки, што морам да идам и да местам радијатори со истегнат мускул.. неможам ни да се накашлам, ни наведнам ни ништо.. абе неможам да дишам без да ме болат градите.. и еден морон денес ми лупна со рака на комбето, ама онака јако удрои... зашто? додека он возел точак јас сум се приближил до него на раскрсницата во синЏелиЧ обидувајки се да заобиколам застанати-укочени на сред раскрсница, а јас идам право. му застав и излегов од комбе.. бев спремен да тепам, да се испразнам за сите нервози од неделава, да му наплатам на него целиот цех од нервозите, ама сериозно ме донак*рчи, стиснав тупаници и тргнав накај него, а он отиде од другата страна и на смичка почна да му збори нешто. завртев околу комбе и идам накај него кога го гледам стар фосил на точак контраш од на дедоное времето. се подразмислив и викам ако го треснам овој ке приумре тука на сред раскрсница. башка очигледно стиснат од бремето на животот што никој не го е*е за ништо нашол начин да се исфрустрира... пак тргнав, пак застанав... почнав да се дерам онака како ненормален он на мене ми врати нешто демек 1 метар од ивицата бил негов, а цела улица е 3 метра-двонасочна... седна на точак и со отиде и тоа во мој правец... седнувам зад волан тргам. се помислив да му застанам пак и да довршам со муабетот ама ај си викам, овој начукал 100 години у г’зот и не се научил, јас сега ке го учам и научам, никад нема да се деси тоа...
