Перица му пишува писмо на Господ: Драги Боже, имам мал предлог за тебе. Животот би требал да почне од смртта, а не обратно! Замисли сè да се одвива вака:
Лежиш два метри под земја, околу тебе мрак и студ, а ти почнуваш да копаш и стигнуваш до светлина.
Кога ќе излезеш, одиш директно во старачки дом, и од месец во месец се чувствуваш се подобро и подобро, додека конечно не те исфрлат од таму бидејќи си премлад.
Со пензијата играш голф неколку години, добиваш од работодавачот златен часовник за верност и лојалност и почнуваш полека да работиш.
Штом си го одработиш своето, одиш на факултет.
Во меѓувреме си заработил доволно за да можеш студентскиот живот да го живееш како бубрег во лој, имаш секојдневно пари за излегување, журкање и алкохол, а во глава ти се вртат само женски гради и газиња.
Кога веќе ќе отупиш од сето ова, време е да одиш на училиште, кое секако започнува со матурска вечер.
На училиште стануваш од година во година се поглупав, се додека не те исфрлат. После тоа најмногу се радуваш на сладолед или некои смешни играчки.
По ова, неколку години си играш во песокот, па се преселуваш во матката каде уживаш 9 месеци и конечно го завршуваш животот со еден голем среќен оргазам!
Ете драги Боже – тоа би било живот!
