.....
Не чуваат моите стока. Едноставно имаме многу ниви и да не стојат така. Производството на сточна храна е комплетно механизирано. Косачка + Балирачка + сенообраќач и трактор со предни виљушки за товарење. Релативно лесна работа. Плус сееме жито (пченица, јачмен,'рж) за да има колку толку леб. Селска куќа не ја личи без жито.
Така се сливарниците и праските кои ги имавме. Измеѓу имаше најразличнни сорти и дрвја. И во сливите и праските мораш да насадиш од старите семиња(сорти) заради запрашување и мешање на генот и хибридниот корен, за да имаш добар производ на крај. Миризбата и вкусот на праските, или сливите доаѓа од старите семиња, а не од хибридите. Но кога има болести, за жал другите култури болеста ги прескокнува. Затоа што, кога врне во Македонија, најчесто истура и е влажно со денови.
После дожд мораш да ги ораш, пошто наеднаш почнува пек/ветар и ја суши горната површина на земјата и станува како тепсија. Влагата од горниот слој испарува наеднаш и во комбинација со лисјата/зеленилото и пареата е ептен поволна за развивање на најразлични болести.
Мораш да обраќаш со плуг, па култиватор за да ја извадиш таа вишок вода од самата почва. После орање, во рок од еден ден мораш да закачиш атомизер за пестициди, иначе цела плантажа/посев ќе ѝ се ебе матер. Кога има такви чести врнежливи периоди, најчесто перкаме вар и модар камен по неколкупати во тие измеѓу-прскања, за да не ги труеме дополнително самите овоштарници. Ама не секогаш помага.
За мулти-култури. Садевме низ овоштарниците и пипер, лозје, домати итн. Тие култури ја истоштуваат земјата до максимум, без разлика колку вештачко ѓубриво ставаш. За двојна култура треба доста дебела земја и ѓубрена со арско ѓубре на сезони. И пак ќе добиеш незадоволителни резултати. Друго, ако имаш поголеми дрвја, прават многу сенка, и пола од втората култура ќе нема можност да извади плод. Ако запатка дожд, немаш можност да ја извадиш влагата од земја. Со други зборови, сигурна смрт на самите дрвја.
А за инсектите и штетниците, има доволно диви птици во полето да изиграваат кокошарник. Ама пошто сите шуми/дрвја по планините се исечени, има страшни напади на гасеници/ларви на самите овоштарници.
Јас не знам дали некој од тука всушност ја има видено реалната слика колку е соголена и боса внатрешноста на Македонија. Не зборувам за муабет, туку ситуацијата на терен е страшна. Ерозија, голи ридови, неконтролирани сечи, систематко уништување на биодиверзитет (и растителен и животински). По полињата низ Македонија има глад, има многу помалку животни/птици и луѓе. За намалување на земјоделското производство/производство на било каква храна/сточарството е на минимум. Балансот на прозиводство, луѓе и природа е уништен.
Малце агит-проп.
Кога погледне човек од друга референтна точка, може само да заклучи дека ние имаме таква пеколна омраза кон самите себе заради таквиот однос кон самите себе. Друга причина и објаснување јас не можам да си замислам. Сето тоа е благодарение на живи луѓе што сите ги знаеме со име и презиме. Но, полесно е да се обвини западот, затоа што западот е генерален и абстрактен ентитет. Никој не сака да зборува за реалноста и проблемите. Никој не сака да се соочи со вистината дека треба да работиме. Никој не сака да се соочи со самиот себе дека генерално е лош човек и дека си наштетува самиот на себе и на другите околу него. Никој не сака да помисли за утре. Никој не сака да научи да биде подобар кон себе, и кон природата.
Мнозинството од луѓето денес кои имаат одлучувачка моќ се образовани после 1991ва година. Во независна Македонија. Сите луѓе се резултат на нашето најдобро образование, идеи, социјално чувство за припадност, љубов кон родината и природата. А за тоа не е западот крив. За тоа е крива нашата колективна неспособност.
