Најлесно е одма да се мавне политичка фарба за да си ја оправдаш својата неактивност.
Бев на протести против поскапување на струја, против загаденост, против маме ебавање на ГТЦ, против законот за хонорарците, за оставка на Тодоров, на еден од студентските протести, против легализирано убивање на животни итн итн. Криво ми е што не бев на 05.05, кога беше протестот за Мартин, меѓутоа не смеев да си дозволам да си го дочекам бебето у ќорка или со сменет личен опис, пошто нели, си покажаа џандарите како се „смирува“ ситуација со прекршување студенти во библиотека. У ниеден момент не сум отишол со политичка „мотивација“ или пошто некој ме пратил таму. Сум бил поради тоа што сум сметал дека таму ми е местото.
Не ми е ненормално протест за нешто да има поддршка од политичка партија. И тие се луѓе на кои што може нешто да им пречи. Или нели да е контра протест, па да мора да се таму, пошто гага сендвичи или сладоледи. Многу ми е поненормално барем 5 години партија на власт да води активна војна и борба против едвај постоечка опозиција, и што е уште полошо, комплетно да го деградира и анулира независниот процент од тие што протестираат.
Ама тоа си е тоа клето бескичмено македонче. Не е ниту до „преродбениците“, ниту до „комуњарите“... Најголем проблем е до тие што ништо не прават поради тоа што „ништо нема да сменат“.