Вака ќе го викне да го праша кој ракопис е негов додека прегледува.
Дека секој систем можеш да го заебеш, можеш. Заебување на системот (и после кенкање дека не работи) ни е национален спорт.
За жал, поентата (особено во земји како Македонија) е да го направиш системот што е можно покомплициран за заебување. И од страна на професори, и од страна на студенти. Па да видиме после, брија ли се владика.
1. Елиминирај го оној глуп систем на бркање потписи. Многу, многу, екстремно многу глупава работа. „Одам кај професорот да ми даде потпис.“ Одличен механизам за барање/давање мито.
2. Дигитална евиденција на присутност. Со некаква картичка, и пошто тука знам дека ќе речеш „ама некој друг ќе ме кликне дека сум бил“, по потреба и отпечаток од прст.
3. Право да полагаш испит имаш ако си бил присутен на најмалку 80% од часовите. Не е логично да полагаш ако не си бил присутен. Не ти е пренесено знаењето.
4. Полагање предмет треба да биде со полагање испит и со проекти. Не или-или. И едното и другото. Треба да ги положиш и двете за да го положиш предметот.
5. „Пријавување полагање испит“ е многу, екстремно многу глупава работа. Ако си запишан на факултет и ги исполнуваш критериумите за полагање (присутност, положен практичен дел) автоматски си пријавен за полагање испит. Кој кур „одам да пријавам испит“. Студент си. Треба да си пријавен по дифолт.
6. Ако не положиш од прва, тогаш одиш на казнена сесија, каде што максимум можеш да добиеш пролазна оцена.
7. Предавање проекти да биде во специфичен формат и преку 3rd party систем кој автоматски ќе проверува дали има плагијат некаков, и дали работите се соодветно референцирани.
Од друга страна...
1. Не смее фул-тајм професор да дава на асистенти да држат предавања.
2. Не смее фул-тајм професор да дава на асистенти да му спремаат/држат испити.
3. Редовна ревизија на програмата. Идеално еднаш на две-три години, во рамките на некакво тело што ќе биде задолжено за одржување на стандарди. Има предемети каде што едноставно не може да се предава истата работа повеќе од 3-4 години.
4. Анонимно полагање во училници со видео надзор.
5. Редовна (дури би рекол и годишна) ревизија од надворешен, 3rd party ентитет. Идеално, од сосем трет универзитет. Доаѓа професор по ист/сличен предмет и зема рандом примерок од 10% од испитите. Ги препроверува и гледа дали се добро/правилно оценети. Доколку се, никому ништо. Доколку се увидат нерегуларности, академската институција си презема мерки.
6. Вистински активен, непартиски совет на студенти. Анономини анкети спроведени кон студенти. Да се знае ако нешто мириса, не само да се бута под тепих.
7. Професор не смее да откажува предавања без најава. Најмалку еднаш неделно треба да има дополнителен час (со дефинирано време и место) за консултации, ПЛУС да има office hours барем уште еднаш во неделата.
8. Секако, професорот треба да биде здраво и дебело платен. Прво, за да нема причина да измислува бизниси на страна, а понатаму да биде свесен дека ќе изгуби работна позиција со многу бенефиции и висока плата ако се заебава.
Ете... Мои некои совети и искуства.